ใช้รถใช้ถนน...เห็นใจกันหน่อย

หกโมงเย็นหลังเลิกงาน ณ สะพานรถข้ามวิภาวดี ถนนแจ้งวัฒนะฝั่งทางไปปากเกร็ด ทางลาดลงสะพาน Off-Road คันหรูอยู่ข้างหน้าผมเลนซ้ายสุด "ทำไมถึ...

หกโมงเย็นหลังเลิกงาน ณ สะพานรถข้ามวิภาวดี ถนนแจ้งวัฒนะฝั่งทางไปปากเกร็ด ทางลาดลงสะพาน Off-Road คันหรูอยู่ข้างหน้าผมเลนซ้ายสุด

"ทำไมถึงทิ้งห่างคันข้างหน้าขนาดนี้" ผมบ่นอยู่ในใจ "ดูซิมีรถเปลี่ยนเลนปาดหน้าไปอีกคันแล้ว

ผมพยายามเปลี่ยนเลนไปทางขวาอยู่หลายครั้ง แต่เนื่องจากรถติดมาก เลยใช้เวลาค่อนข้างนาน สุดท้ายก็ขับตีขนาบรถ Off-Road นั้นได้ "นั่นไง กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แถมเป็นฝรั่งอีก กวนประสาทจริง ๆ รถก็ติด ไม่เห็นใจกันบ้างเลย"

ผมสังเกตุมาหลาย ๆ ครั้งแล้วว่า ผู้ชายขับรถแล้วคุยโทรศัพท์ไปด้วย จะขับรถได้ห่วยแตกมาก รวมทั้งตัวผมด้วย

รถค่อย ๆ คืนคลานไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เนื่องจากรถติดพร้อมกับตีคู่ไปกับ Off-Road สุดหรูจนสุดสะพานเป็นทางราบ ทันใดนั้นฝรั่งก็เปิดประตูรถออกมาแล้วยืนตรงบันไดข้างประตู

"นั่นดูมันทำ นี่มันเมืองไทยน๊ะโว๊ย เดี๋ยวพ่อก้อ..." ผมยังบ่นในใจอีก "นั่นดูมัน ออกมายืนนอกรถซ่ะอีก ให้มันได้อย่างนี้ซิ"

รถผมเริ่มเคลื่อนออกห่างจาก Off-Road สุดหรูคันนั้น ไม่วายที่จะชำเหลืองมองกระจกหลัง

"ฝรั่งกำลังเข็นรถอยู่"

"ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่ารถคุณเสีย..." ผมนึกขอโทษอยู่ในใจ

นึกทบทวนดู "ฝรั่งคงกำลังคุยกับใครบางคนเพื่อขอความช่วยเหลือ แล้วยืนที่บันไดเพื่อบอกว่า ฉันอยู่นี่มาหรือยัง รถคันหน้ายังเคลื่อนต่อไป คงต้องเข็นแล้วล่ะ"

นี่แหละครับ การมองคนจากสิ่งที่เห็น แต่ไม่ใช่สิ่งที่เป็น